ROZDZIAŁ 2

  Na polanie leżały dwie osóbki, obydwoje nie mogli mieć więcej niż dziesięć lat. Ciężko dyszeli, ubrania mieli nieco podarte, a na ciałach obu znajdowało się sporo drobnych ran, zadanych z pewnością przez miecze obecnie ukryte w pochwach wiszących na ich plecach.

Po kilku minutach podniosła się dziewczynka, z sięgającymi pasa czarnymi włosami.

– Dobra wracajmy, za niedługo się ściemni.

– Co, boisz się ciemności?-spytał jej białowłosy towarzysz, nie otwierając oczu.

– Bardzo śmieszne, rusz się i tak będę mieć przechlapane.

– Jak co dzień, zastanawia mnie jedna sprawa.

– Jaka?

– Ci twoi ochroniarze, dają ci za ucieczkę karę w postaci pójścia do pokoju i szlabanu na tydzień. Czy oni się w ogóle uczą na błędach, dają ci szlaban a ty i tak drugiego dnia znikasz.

– Też się nie raz nad zawartością ich czaszek zastanawiałam, karę mam już chyba na pięć lat, doszłam jednak do wniosku, że po prostu się boją.

– Co? Ciebie? Ty byś muchy nie skrzywdziła.-powiedział siadając.

  Dziewczyna spojrzała krzywo na jego rany.

– Dobra, złe stwierdzenie. – mruknął

– Odkąd istnieje mój klan, a Harayaki nam służą, jest im wmawiane, że ich życie jest podległe głowie klanu i księżniczce, jeśli ta dwójka zechce mogą ich zabić nie tłumacząc się nawet z tego. W chwili obecnej jestem głową klanu i jego księżniczką. Nie zbyt mi się podobają te zasady i w przyszłości mam zamiar je zmienić, ale w chwili obecnej pomaga mi się to wymykać i unikać kar.

– Jesteś podła, wiesz?

– Ile razy ja już to od ciebie słyszałam?

– Z pewnością dużo, dobra choć, bo w końcu naprawdę ci się oberwie, a poza tym niezbyt rozsądnie zostawać w lesie, gdy robi się ciemno.

– Co boisz się zgubić?

– Nie, ktoś może zaatakować.

– Ehh, tak wiem, dobra idziemy. – obydwoje wstali, sprawdzili czy ich miecze są na miejscu po czym ruszyli w stronę miasta.

– A właściwie co to miało znaczyć, że nie jestem wstanie skrzywdzić muchy?

  Chłopak spojrzał na nią i uśmiechnął się wrednie. Normalnie powinien być to komplement, ale dla adeptów Shinigami było to obraźliwe stwierdzenie, patrząc na fakt, że ich przyszłość to walka z pustymi i zabijanie wrogów Seireitei.
– No co, sama prawda, nie byłabyś wstanie kogoś zabić, nawet jeśli on chciałby zabić ciebie.

– Oczywiście, że bym mogła!-krzyknęła urażona, zatrzymując się, chłopak szedł jednak dalej.

– Jasne, jasne, a ja jestem baletnicą.

– W takim razie gdzie twoja spódnica.

Chłopak zaśmiał się cicho.

– Przyznaj się, że nie jesteś w stanie skrzywdzić drugiego człowieka.-powiedział odwracając się w jej stronę.

– Oczywiście, że w razie potrzeby mogłabym kogoś skrzywdzić.

– A zabić?

Dziewczynka się zawahała.

– No widzisz. – wykorzystał moment chłopak. – A teraz chodź.

– Nigdzie nie idę. – warknęła wściekła.

– Chodź, nie zostawię cię samej w lesie.

– Nie.

 – No to nie. – powiedział, ruszając do przodu.

  Miał nadzieję, że dziewczyna pójdzie jednak za nim, ale ona jak stała tak stoi. Chłopak westchnął i zawrócił, mrucząc pod nosem.

– Uparta jak osioł.

– Nie jestem osłem! – krzyknęła.

– Jasne, czy ja tak twierdze?

– Tak.

– Skoro tak mówisz.

– Tyyy… – warknęła.

  Chłopak stanął przed nią i bezpardonowo złapał w pasie, by przerzucić ją sobie przez prawy bark.

– Ej, co ty robisz! Postaw mnie natychmiast! – wrzeszczała, uderzając go piąstkami w plecy.

– Przestań mnie okładać pięściami.

– To mnie postaw! – krzyknęła, uderzając go jeszcze mocniej, aż chłopak syknął cicho z bólu.

– Co jak co, ale krzepę w rękach masz. – mruknął.

– Jak nie chcesz mieć poobijanego kręgosłupa to mnie postaw!

– A będziesz grzecznie szła?

– Nie!

– To masz odpowiedź.

– Postaw mnie!

– Nie.

– Natychmiast!

– Nie jestem twoim służącym, nie muszę słuchać twoich rozkazów.

– Nie jestem workiem ziemniaków. Skoro nie jesteś moim służącym, to dlaczego mnie niesiesz!

– Sumienie nie dałoby mi żyć jakbym cię tu zostawił, tym bardziej jakby ci się coś stało.

– Jej, ty masz sumienie, niesamowite, a co lepsze ty się o mnie martwisz.
– Znowu zaczynasz? – mruknął.

– Zawsze cię to denerwuje, to dlaczego teraz  do cholery nie może.

– Wyrażaj się.

– Nie!

– Pytasz dlaczego mnie to nie denerwuje. Mam przed oczami wspaniałą wizję…

– Jaką? – warknęła, wciąż okładając chłopaka pięściami.

– Taką, że jak wyprowadzisz mnie z równowagi, to mogę tak przez zupełny przypadek uderzyć tobą w drzewo.

  Dziewczyna zesztywniała.

– Nie odważysz się. – fuknęła.

– Założysz się?

– Postaw mnie!

– O co ty się tak pieklisz? O to że powiedziałem że nie jesteś w stanie kogoś zabić? To chyba dobra cecha nie?

  Dziewczyna zatrzymała pięść kilka centymetrów od pleców chłopaka, by po chwili opuścić obie luźno i przestać się szarpać, Toshiro spojrzał na nią zdziwiony, nie sądził, że tak szybko się podda.

– W tym świecie jak nie jesteś wstanie zabić, to wcześniej, czy później ktoś zabije ciebie.

– Jeśli potrafisz tylko zabijać jesteś słaby. – powiedział poważnie.

– Co? – zapytała zdziwiona.

– Sęk w tym by móc walczyć, nawet ze wstrętem do zabijania.

– Jak?

– Grunt to powalić przeciwnika, nie musisz go od razu zabijać, ale tak jest trudniej, bo wróg zawsze może się obudzić.

– Jak się obudzi to cię może zabić.

– To trzeba go powalić tak, by się przez najbliższy czas nie obudził.

– Łatwo powiedzieć.

– Tak wiem, ale tobie się na pewno uda.

  Dziewczyna spojrzała na niego z niedowierzaniem, odkąd się znają nigdy czegoś takiego jej nie powiedział, wątpiła by powiedział kiedyś komukolwiek coś takiego.

– Dzięki.

– Za co?
           Dziewczyna nie odpowiedziała.

– Nie ma sprawy, ale powiedz komuś, że coś takiego powiedziałem, to cię uduszę.

– Jasne. – powiedziała, uśmiechając się lekko.

  Chłopak niósł ją jeszcze kilka minut, by postawić ją na skraju lasu. Dziewczyna zachwiała się i upadłaby gdyby nie złapała się towarzysza.

– Przez ciebie cała zesztywniałam.

– Jesteś sztywna, na własne życzenie. – zaśmiał się.

  Dziewczyna warknęła coś pod nosem i zamachnęła się na jego głowę, ten jednak zdążył się odsunąć, a dziewczyna przez sztywne nogi poleciała do przodu, na szczęście chłopak w ostatniej chwili złapał ją za ramie.

– Ofiara. – mruknął rozbawiony.

– Idiota. – warknęła, uderzając go w tył głowy.

– Ała!

– Dobrze ci tak.

– Ehm, ja z tobą zwariuję.

– Zazwyczaj wariują osoby inteligentne, z twoim ilorazem inteligencji może być ciężko.

– Coś powiedziała!

Po okolicy rozniósł się męski śmiech. Dziewczyna i chłopiec natychmiast chwycili za miecze.

– Kto tu jest?! – krzyknął chłopiec wyciągając miecz z pochwy, to samo zrobiła dziewczyna.

– Spokojnie, proszę schowajcie miecze. – za drzew wyszedł blond włosy mężczyzna w białym płaszczu.

– Kapitan Urahara?* – powiedzieli zaskoczeni, po czym schowali miecze.

– We własnej osobie, jak tam po spacerze?

– Ehm… my… no… właściwie. – zaczęli się jąkać.

– Wybaczcie, źle się wyraziłem powinienem powiedzieć po treningu. – zaśmiał się, widząc ich potargane ubrania.

– My, właściwie… – zaczął Toshiro, ale Mija go ubiegła.

– Obserwowałeś nas, Taicho? – zapytała niepewnie.

– Tak, bardzo ciężkie robicie sobie treningi, choć pan Hitsugaya jest trochę leniwy.

  Zmieszany chłopak spuścił głowę.

– Mamy przechlapane? – zapytała dziewczyna

– A chcecie?

– Nie. – powiedzieli równocześnie

– Więc pan Hitsugaya ucieka do domu i zapomina o dzisiejszym zdarzeniu, zaś pani Mirini pójdzie ze mną.

– Czyli ja mam przechlapane? – spytała.

– Cóż, z pewnością twoja straż nie jest ucieszona z twojej kolejnej ucieczki, ale jakoś cię wybronię. Odprowadzę cię do rezydencji, bo po Seireitei szwenda się jakiś jegomość, którego nie możemy dorwać. – powiedział, uśmiechając się szeroko.

– Co!? – krzyknęli obydwoje

– Dlatego nie wypada oddalać się aż tak od miasta, na polanie byliście bezpieczni, ale w drodze powrotnej już niezbyt.

– Nie rozumiem, dlaczego na polanie byliśmy bezpieczni? – zapytał Toshiro

  Mężczyzna rozglądnął się, zatrzymując na moment wzrok na dziewczynie.

– No cóż, jest to polana mojej produkcji.

– Co, jak to? – zapytał zdziwiony chłopiec.

– A widziałeś kiedykolwiek polane która sama się regeneruje, nawet nie wiecie jak długo nad nią pracowałem. – zaśmiał się.

– Sokka, czyli koniec z treningami na polanie. – mruknęła dziewczyna, spoglądając kątem oka na mężczyznę.

– Oczywiście, że możecie tam ćwiczyć, ale macie być bardziej ostrożni.

– Nie będzie miał pan kłopotów przez to? – spytał Toshiro

– Nie martw się, nie będę, a teraz zmykaj, jutro czekają was zajęcia i z pewnością ciężkie ćwiczenia.

– Tak jest, do zobaczenia. – pożegnał się z Miją i odbiegł.

– Dziewczyno, jaka ty jesteś nieostrożna. – zbeształ Mije, Kapitan.

– Przepraszam.

– Nieważne, chodźmy.

– Co to za człowiek? – spytała niepewnie.

– Nie wiemy. Gdy zjawiamy się na miejscu gdzie go widziano on znika, martwi mnie jednak fakt, że widziano go dosyć często koło twojej rezydencji.

– Ale, jak to…?

– Nie martw się, wszyscy go szukają, nawet kapitanów w to wciągnięto, co jak wiesz jest rzadkością, niestety, ten człowiek prawdopodobnie działa w pojedynkę, przez co ciężej jest nam go znaleźć. Osobiście będę pilnować rezydencji nic się nie martw.

– Hai.
– Poza tym, Mija-chan, nie tylko inteligentni ludzie mogą zwariować.
  Dziewczyna zarumieniła się, doprowadzając mężczyznę do śmiechu. Do rezydencji klanu Mirini dotarli po piętnastu minutach, Kapitan szepnął dobre słówko na ucho dowódcy straży i Mija uszła w dniu dzisiejszym bez kary i wykładu, jak nieodpowiedzialnie postępuje. Ruszyła więc do swojej sypialni. Wzięła szybki prysznic i wyszła z łazienki w białej yukacie*, zjadła przyniesione jedzenie i położyła się spać.

 ...................................................

*Mam mały problem z ich wiekiem Urahara jak wiemy został wygnany sto lat przed akcją Mangi, ale na moje potrzeby trochę to zmienię...

*Yukata-rodzaj kimona noszonego na co dzień,  oraz do spania.